Το φως της αγάπης

Όταν ήμουνα μικρό παιδάκι, λάτρευα τον ουρανό. Λάτρευα και τ΄ αστέρια.. "Εκεί- είχα ακούσει απ’ την μαμά μου - πάνε όσοι αγαπάνε. Εκεί είναι ο παπούς, εκεί και η γιαγιά σου.." είπε.
"Που; Δε τους βλέπω.." είπα με αφέλεια.
"Να, εκεί... σε εκείνα τ΄ άστρα.. φανερώνονται τη νύχτα, να μη φοβάσαι το σκοτάδι. Την ώρα που κοιμάσαι, οι άγγελοι τα χαμηλώνουν τόσο που σχεδόν αγγίζουν το μέτωπό σου.."
"Γι αυτό βλέπω όμορφα όνειρα;"
"Γι΄ αυτό καρδιά μου όμορφη.. γι αυτό!"
Εκείνο το βράδυ φύσαγε παγωμένος βοριάς και ξύπνησα από τη βοή. Σηκώθηκα, πήγα στο παράθυρο και έστρεψα τα μάτια του στον ουρανό. Δάκρυσα φοβισμένος. Ο ουρανός μαύρος, ούτε ο παππούς ούτε η γιαγιά μου ήταν εκεί.. Ξάπλωσα πάλι στο κρεβάτι μου, κι όσο κι αν τυλίχτηκα στις κουβέρτες, το σωματάκι μου δεν έλεγε να ζεσταθεί. Ο ύπνος με βρήκε μες τα αναφιλητά..
Το πρωί σηκώθηκα κακόκεφος, αμίλητος.. Και όλη την εβδομάδα, αρνήθηκα πεισματικά να κοιτάξω πάλι έξω από το παράθυρο μου. Δεν μπορούσα να καταλάβω αυτή την προδοσία.. Πως μια τέτοια φοβερή νύχτα, με ξέχασαν, εκείνοι που τόσο πολύ μ’ αγαπούνε... Σκεφτόμουν , πως η αγάπη δε βαστά για πάντα. Πως ίσως ακόμη και οι γονείς μου, να με πρόδιδαν κάποτε.
Η μάνα μου, είχε προσέξει αυτή την αλλαγή, με πλησίασε και με ρώτησε τι είναι αυτό που με βασανίζει. Τα παιδιά δεν αντέχουν τα μυστικά.. Της τα είπα όλα.. και έπεσα στη αγκαλιά της κλαίγοντας..
"Δε θέλω να σταματήσετε να μ΄ αγαπάτε.. δε θέλω.. "
Τότε η μάνα μου μ’ έσφιξε στην αγκαλιά της.. "Πάντα θα σ’ αγαπώ... Να θυμάσαι πως το αληθινό φως δεν έρχεται από τ΄ αστέρια καρδούλα μου.. Το αληθινό φως, αυτό που κάνει τα αστέρια φωτεινά, είναι το φως της αγάπης που έχεις στην καρδιά σου. Μπορεί τα αστέρια να τα σκεπάσουνε τα σύννεφα, μα η αγάπη μέσα σου σβήνει όταν συννεφιάζει;"
"Έτσι δε σβήνει και το φως.. Το βράδυ οι άγγελοι, φέρνουν τ΄ αστέρια κοντά στο μέτωπακι σου, όχι για να σε φωτίσουνε. Μα για να τα φωτίσουνε από σένανε."
"Και όσοι πήγαν στον ουρανό, παίρνουν φως από μένα;"
"Ο ουρανός έχει ανάγκη το φως σου ψυχούλα μου. Το φως της αγάπης.. όλοι, όσοι ζούμε στη γη, πρέπει να δίνουμε στον ουρανό φως.. Να νιώθουμε πόσο δυνατή είναι η αγάπη.. Και τότε, όσα σύννεφα, κι όσες καταιγίδες αν έρθουν, όλες θα είναι περαστικές. Να εμπιστεύεσαι το φως μέσα σου. Κι όταν ακόμη είναι σκοτάδι, και φυσά, κάνει κρύο.. Άκου προσεχτικά την καρδιά σου και θα το νιώσεις.. Πως μόνος δεν είσαι. Ούτε ήσουν ποτέ.. "
Εκείνο το βράδυ ξάπλωσα στο κρεβατάκι μου ευτυχισμένος, έκλεισα τα ματάκια και ψιθύρισα..
"Ελάτε αστέρια μου να πάρετε το φως μου.. Σας αγαπώ! Πολύ πολύ!"
Ήξερα, πως κι όταν ακόμη δε βλέπω αστέρια στον ουρανό, εκείνα υπάρχουν. Πως τις πιο σίγουρες απαντήσεις τις δίνει η καρδιά μου...

Πηγή: http://enaspaliatsos.blogspot.com/

Οι φωτογραφίες είναι από το προσωπικό μου αρχείο.