Να σκύψω και να σου ψιθυρίσω έστω στο αυτί “Συγνώμη”…να σε αφήσω να ακουμπήσεις πάνω μου όταν το χρειαζόσουν, και να γίνω μια αγκαλιά να κουρνιάσεις τους φόβους σου. Ίσως και να συνέχισα να γρατζουνάω την καρδιά σου όταν την κρατούσες πληγωμένη με τρεμάμενα χέρια… για να τραφεί με το δικό σου δάκρυ ο δικός μου εγωϊσμός. Στα λόγια σου εγ
ώ πολλές φορές ήμουν σαν τοίχος , μιλούσες εσύ κι εγώ ταξιδεύοντας αλλού σου επέστρεφα πίσω μια κούφια ηχώ κι άδεια βλέμματα. Όταν ζητούσες να πιαστείς από κάπου, σταύρωνα τα χέρια και σε κοιτούσα σαδιστικά να γκρεμίζεσαι…για να σε τραβήξω από τα συντρίμμια μετά πανίσχυρος.Όταν μου άπλωνες την παλάμη ανοιχτή ζητιανεύοντας λίγο από εμένα, εγώ κοιτούσα μήπως μπορώ να αρπάξω κάτι από την άλλη για να γίνω πλουσιότερος. Όταν στα μάτια με κοιτούσες, σου έδινα σκοτάδι … σκοτάδι και ομίχλη, τα δικά μου παραπετάσματα ψυχής. Τα λόγια μου ,πολλές φορές, φλέρταραν με το ψέμα, μα εγώ τα σέρβιρα σε εσένα ζεστά…για να σε κρεμάσω ως άλλο ένα ακόμη τρόπαιο στη συλλογή μου.
Όταν πονούσες , πολλές φορές έβαζα το δάχτυλο βαθιά μες την πληγή σου για να μην πονάω εγώ. Ξέρω πως χρειαζόσουν τόσα λίγα.. μα από εμένα πήρες ένα Τίποτα…
Τώρα πιά καταλαβαίνω τον πόνο που σου έχω χαρίσει … τώρα πια το γνωρίζω.
Σκύβω λοιπόν μετά από χρόνια,μήνες,ημέρες, ώρες και σου ζητώ συγνώμη …μια συγνώμη ανθρώπινη μα τόσο γελοία κι ανώφελη… για όσα έκανα ή δεν έκανα ποτέ…..
…και ναι, δέχομαι και τη δική σου συγνώμη για όσα κι εσύ έκανες ή δεν έκανες για εμένα.
Πηγή:http://perseus76.yooblog.gr/
Οι φωτογραφίες είναι από το προσωπικό μου αρχείο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου